Πάντα αναρωτιόμουνα γιατί το awmn με πληγώνει.
Το ανακάλυψα τυχαία, μόνος, το 2004, ψάχνοντας να βρω κάτι αξιόλογο στον Ελληνικό χώρο. Είχαν περάσει έντεκα χρόνια μετά το ξεκίνημα των Φίλων του Internet στην Ελλάδα, την λεγόμενη EEXI. Ήθελα να δω αν υπάρχει κάτι καλύτερο ή εξίσου συγκινητικό από εκείνες τις παλιές μέρες. Ο Hellug ποτέ δεν μου έκανε κλικ. Δεν ένοιωθα ότι μπορούσε να δώσει κάτι πέρα από κήρυγμα γύρω από τα αυτονόητα, το ελεύθερο και ανοιχτό λογισμικό δηλαδή.
Ανακαλύπτοντας το awmn, ο ενθουσιασμός ήταν τεράστιος. Συνδύαζε το ανοιχτό και ελεύθερο, το οποίο με γοητεύει και είναι βέβαιο ότι είναι το μέλλον αφού πάει χέρι χέρι με την ανάπτυξη. Συνδύαζε την κοινότητα στην οποία πιστεύω ιδιαίτερα και βρίσκω ως την μεγαλύτερη πρόκληση όλων των καιρών και συνδύαζε τα ασύρματα με τα δίκτυα, τους υπολογιστές και γενικότερα την επικοινωνία.
Τα ασύρματα που μετά από πολλά χρόνια (1977 - 1984) επανεμφανίστηκαν στην ζωή μου. Η πρώτη μου σοβαρή επαφή με τα ασύρματα ήταν σε ηλικία 11 χρόνων με ένα walkie-talkie. Με κέρδισε αυτός ο κόσμος αμέσως. Να μιλάς και να ακούς την φωνή του άλλου από διάφορα απομακρυσμένα σημεία ήταν μαγευτικό και ξεκλείδωνε την φαντασία. Σε απελευθέρωνε, κάτι σαν να πετάς μέσα από τα ερτζιανά κύματα.
Γνώρισα κόσμο με αντίστοιχες ανησυχίες και ευαισθησίες, μετά ήρθαν οι σπουδές, μπήκε αυτό το κεφάλαιο στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Γυρνώντας από τις σπουδές στο εξωτερικό το 1991, ήταν καιρός για νέα παιχνίδια και ορίζοντες. Το Internet είχε μπει για τα καλά στην ζωή, αλλά στην Ελλάδα ήταν ακόμη κάτι το άγνωστο. Υπήρχαν οι BBS, το FidoNet και το packet radio αλλά παρέμεναν πράγματα "αλχημιστών".
Όπως πολλά αν όχι όλα τα πράγματα στην ζωή, και το Internet έπεσε θύμα καιροσκόπων και κερδοσκόπων στην Ελλάδα εκείνο τον καιρό. Η ανάγκη για ένα σύλλογο που θα έχει σχέση με την διάδοση και εκπαίδευση γύρω από αυτό ήταν επιτακτική. Για το λόγο αυτό άλλωστε έφτασε το 1996 η EEXI να αριθμεί πάνω από 2000 μέλη.
Αλλά ότι μεγαλώνει πολύ, πεθαίνει. Η ΕΕΧΙ σύντομα έγινε απρόσωπη, απέκτησε περίεργους και αυτόκλητους εκπροσώπους και έχασε τους θερμούς και πιστούς υποστηρικτές της με αποτέλεσμα να χάσει και η ίδια αργότερα τον δρόμο της. Δεν πιστεύω ότι θα μπορούσαν τα πράγματα να πάνε καλύτερα. Δυστυχώς αυτό είναι το νόημα της ίδιας της ζωής. Η γέννηση, η ακμή, η παρακμή και ο θάνατος. Πολύ χαίρομαι όμως που στα τελευταία της βρήκε ένα στοργικό σύντροφο, τον Νίκο Βασιλάκο που την στήριξε με νύχια και με δόντια χωρίς να εκθέσει ή διασύρει το όνομά της κατά την άποψη και εκτίμησή μου.
Οκτώ χρόνια αργότερα, μετά την ίδρυση της ΕΕΧΙ, ξεκινάει τα πρώτα του βήματα το AWMN και δύο χρόνια αργότερα, όταν πλέον αποτελεί ένα ιδιαίτερα σημαντικό και ενδιαφέρον ελεύθερο, ανοιχτό ασυρματικό δίκτυο, καταφέρνω να ανοίξω και εγώ την πόρτα σε αυτό τον μαγευτικό κόσμο.
Υπήρχε άφθονη δίψα για δημιουργία, προσφορά και προκλήσεις. Οι πρώτες επαφές και συναντήσεις αποκαλύπτουν και παλιές γνωριμίες από τον κόσμο της ΕΕΧΙ και αργότερα από τον κόσμο του ραδιοφώνου.
Αυτό που στιγματίζει από τις πρώτες μέρες της επαφής μου με το χώρο το όλο σκηνικό είναι οι έντονες διαφωνίες και κοκορομαχίες που καλά κρατούν. Με μπερδεύουν και δεν μπορώ να τις καταλάβω - εξηγήσω αφού είμαι αρκετά φρέσκος και δεν έχω πλήρη εικόνα. Αναγκάζομαι σαν νέος να δεχτώ τις απόψεις της "παράταξης" που με βάφτισε και βοήθησε στα πρώτα μου βήματα, την "κλίκα" των Αμπελοκήπων όπως αργότερα θα ονομαστεί από πολλούς.
Η συγκεκριμένη "κλίκα" ήταν η πιο μεγάλη, δυναμική και συγκροτημένη ομάδα στο AWMN, αλλά δυστυχώς σαν κλίκα που ήταν έβαζε το καλό του AWMN σε δεύτερη μοίρα. Σύντομα αυτή η κατάσταση με χάλασε, και όσο σχημάτιζα ευρύτερη εικόνα με την καθημερινή επαφή που είχα με το δίκτυο καταλάβαινα ότι καμία σχέση δεν έχω με παρέες και κλίκες που βάζουν το δίκτυο σε δεύτερη μοίρα.
Ήμουν και παραμένω ανοιχτός σε κάθε φίλο του δικτύου και παραμένω πολέμιος σε κάθε κλίκα που στόχο έχει να περιορίσει, ελέγξει ή χειραγωγήσει κάθε τι το ανοιχτό και ελεύθερο. Η μόνη λύση και ελπίδα ήταν ο σύλλογος. Ήμουν αισιόδοξος, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, ότι θα μπορούσαμε καλύτερα από την ΕΕΧΙ, Hellug κλπ.
Τραγικό λάθος. Ένας σύλλογος, στην ακμή του είναι ότι πιο πολύτιμο και αξιόλογο. Στα χρόνια της παρακμής του όμως είναι κάτι από το οποίο πρέπει να είσαι όσο πιο μακρυά γίνεται. Άνθρωποι άσχετοι με το αντικείμενο, καιροσκόποι και καρεκλοκένταυροι, κάνουν απίστευτα πράγματα προκειμένου να καταλάβουν και διατηρήσουν πόστα "εξουσίας".
Σχολείο και το AWMN, έδειξε για μια ακόμη φορά, ότι όσοι αναλαμβάνουν πόστα εξουσίας και εκπροσώπησης κοινοτήτων θα πρέπει τουλάχιστον να έχουν ένα μακρύ βιογραφικό προσφορών και συνεισφορών με έργα και όχι λόγια. Αλλά για κάποιο λόγο έχουμε μάθει να επιλέγουμε το χείριστο για να μας εκπροσωπεί. Ίσως γιατί το βέλτιστο μας σκιάζει και μας κάνει να νοιώθουμε μικρότεροι, ίσως γιατί τελικά φλερτάρουμε και μας γοητεύει ιδιαίτερα η καταστροφή και η παρακμή.
Μέσα από όλη αυτή την Ιστορία, κατάφερα να ξεχωρίσω μερικούς λίγους και εκλεκτούς. Με πληγώνει η αδιαφορία και έλλειψη ευαισθησίας, οράματος και καλλιέργειας των πολλών αφάνταστα. Θλίβομαι για όλους αυτούς τους χύμα στο κύμα που βρίσκονται παντού γύρω μας και για ένα απλό γλειφιτζούρι ψευδαίσθηση χαραμίζουν την ζωή τους ασχημαίνοντας και επιβαρύνοντας το τοπίο.
Αλλά αν δεν υπήρχαν όλα αυτά τα εμπόδια ίσως να μην υπήρχε η γλύκα, η ελπίδα για κάτι καλύτερο ... ο χρόνος θα δείξει. Όταν κάτι πεθαίνει, κάτι άλλο γεννιέται.
Σε σχέση με το θέμα της σημερινής σκέψης της ημέρας, έβλεπα την επιμονή του marius στο forum του awmn. Είναι από τους ελάχιστους που έχουν πίστη και συνέπεια στο άθλημα για τόσα χρόνια και δεν το βάζουν σε δεύτερη μοίρα. Πόσο θα αντέξουν ακόμα αυτοί οι ελάχιστοι και θα ανανεωθούν άραγε;
